چشم انداز ایران ویژه نامه 18 تیر تابستان 1384
تقدیم به جنبش دانشجویی ایران
مهرماه 1338 بود كه تحصيل در دانشكده فني را با ياد و خاطره حماسه‌سازان شانزدهم آذر 1332، اين قلب تپنده جنبش دانشجويي آغاز كردم؛ از يك‌سو عشق و مقاومت بود و ازسوي ديگر جهل و بي‌رحمي. شانزدهم آذر به‌تدريج هويت من شد و ديري نپاييد كه در اول بهمن 1340، خود شانزدهم آذر ديگري را از نزديك تجربه كردم. باز جهل و بي‌رحمي، با يورش خود حريم مقدس دانشگاه تهران و استقلال آن را شكست. با همين هويت بارور شده، رونده راه آن قلب‌هاي تپنده شدم.
اتحاد...، مبارزه... درد... رنج، شكنجه و درپايان، پيروزي انقلاب.
با خود گفتم اكنون ديگر حال و هواي دانش و مهرباني همگاني فرارسيده...، اما اين بار سحرگاه جمعه خونين هجدهم تيرماه 1378 را شاهد بودم كه جهل و بي‌رحمي به كوي دانش و معرفت حمله‌ور شد و...
بايد كاري مي‌كردم...
از همين روي به ريشه‌يابي 16 آذر، اول بهمن، وقايع اسف‌بار كردستان و 30 خرداد 60 پرداختيم، با اين اميد كه گفتمان جايگزين خشونت، دانش جايگزين جهل، و مهرباني جايگزين بي‌رحمي گردد.
اينك در آستانه ششمين سالگرد 18 تير، با چشمي اشك‌بار ويژه‌نامه چشم‌انداز ايران را به قربانيان آن فاجعه، به دانش و پژوهش و به جنبش دانشجويان ايران تقديم مي‌كنيم. باشد كه در معرض تحليل و قضاوت نسل كنوني و نسل‌هاي آينده قرار گيرد.
درپايان از همكاري و تلاش‌هاي شبانه‌روزي خانم پروين امامي و همكاران عزيز نشريه چشم‌انداز ايران تشكر مي‌كنم.
لطف الله میثمی